عشق نوعی پرنده ی آزاد

عشق بیشتر همچون رایحه است تا یک گل.گل دارای شکل است و هر شکلی محدودیت آفرین است.اما عشق نا محدود است.بنابراین عشق نمی تواند هیچ شکلی به خود بگیرد.ما از روی ناآگاهی می کوشیم به عشق‌‌٬ شکل٬رنگ و ویژگی معین و محدود ببخشیم.می کوشیم چارچوب هایی تعیین کنیم‌٬ دیوارهایی بکشیم.و هر قدر در این کار موفق تر شویم‌٬ عشق ناپدیدتر خواهد شد و خواهد مرد. 

عشق باید پرنده ای باشد که بال هایش را در آسمان گشوده است ــ تو نمی توانی پرنده را در قفس زندانی کنی.حتی اگر قفسی طلایی بسازی او را خواهی کشت.پرنده ی در قفس و پرنده ی در آسمان یکی نیستند.آنها شبیه به هم به نظر می آسند اما پرنده ای مه در آسمان بالش را گشوده و در مسیر باد در میان ابرها پرواز می کند آزاد است و به سبب این آزادی‌٬شادمان.پرنده ی در قفس فقط شکلش با آن پرنده یکی است اما او هیچ آسمان ٬ هیچ آزادی و هیچ شادمانی مدارد. 

عشق پرنده است و عاشق آزادی.نیازمند همه ی آسمان است تا ببالد.پس به یاد داشته باش که هرگز عشق را در قفس زندانی نکن.هرگز آن را اسیر نکن.هرگز به آن محدودیت ٬ شکل و شمایل ٬ نام و نشان و عنوان نبخش‌‌ ــ هرگز. 

بگذار عشق یک رایحه باقی بماند ٬ نادیدنی.آن گاه عشق می تواند تو را روی بال هایش تا بی نهایت ببرد.