دنیای ما آدما....نمی دونم چجوری توصیف کنم
نمی دونم بگم قشنگه یا زشت؟
بگم آرومه یا پر تلاطم...
بگم زندگی خوبه یا نه؟
همیشه سعی کردم خوشبین باشم...
بگم این حل میشه .... این درست میشه..... بلاخره میگذره....
اما دیدم من الان ۶ ساله دارم همینارو به خودم میگم............
اما بهتر که نشده هیچ سال به سال بیشترم میشه...............
خسته شدم .....
دلم نمی خواد غصه بخورم ....
دلم نمی خواد همیشه از غم حرف بزنم....
اما اینجا تنها جایی که ماله منه
تنها جایی که می تونم حرف بزنم
تنها جایی که بگم منم هستم
تنها جایی که نقش آدمی که با همه چیز سازگار رو بازی نمی کنم
تنها جایی که آرامش دارم
دلم می خواد گریه کنم اما نمی تونم
دلم می خواد برم به همه بگم چرا نمی بینین منو؟
چرا اشک هام همیشه خاموشن
.....چرا چراغ دلم روز به روز خاموش تر میشه؟
چرا...................... ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
کاش بود که بهش می گفتم
اون تنها کسی بود که از رازهای زندگی من می دونست
کاش بود تا با حرفاش آرومم می کرد
می دونم که منو یادش نیست
اما تنها کسی بود که آرومم می کرد